people are gross i'm glad i'm a flower

Gdyby tak uprościć osobowość  Brown’a do minimum, można byłoby nazwać go człowiekiem kotem. Bynajmniej nie chodzi tutaj o puszysty ogon i miauczenie ilekroć do stołu podadzą. Dziwak, chodzący własnymi ścieżkami, mówiący co mu tylko ślina na język przyniesie, nieustannie uciekający od konsekwencji.  Nie wiedząc dlaczego, już w dzieciństwie wypracował w sobie przekonanie, że najlepiej poradzi sobie ze wszystkim sam, co nie znaczy jednak, że ucieka od towarzystwa ludzi. Z drugiej strony, bojownik dzielnie zwalczający wszechobecny fałsz i obłudę. Mówi się, że jego poczucie humoru, już w pierwszych latach życia popełniło seppuku, to nie prawda. Potrafi zdobyć się na jakiś sarkastyczny żart, mało tego, żartuje czasami więcej niż by sobie tego życzył. Wynika to często z potoku słów, którymi zalewani są jego rozmówcy kiedy to akurat wypije troszkę albo troszkę więcej, bo niby czemu nie? Amator kobiet, każdą z nich traktujący jak swego rodzaju dzieło sztuki, no chyba że dzień ma gorszy, miesiąc albo rok. Oczywiście bywa czasem złośliwy albo arogancki jak to kocia natura nakazuje. Na świat patrzy półprzeźroczyście, usilnie próbując zrozumieć sens istnienia całego tego chlewu.  Jednym słowem stara się nie mieć wszystkiego głęboko w poważaniu. Zadeklamowany dżentelmen, choć  w rzeczywistości chuligan i brudas. Wierzy w ufo i kibicuje im w sprawie kolonizacji ziemi, to i tak kiedyś się skończy, więc dlaczego by nie zrobić tego z rozmachem? 

Daniel Brown

Irlandczyk z krwi, 1990

perfekcyjne szaleństwo

.-.

cześć.